Lig aan die anderkant van die tonnel

Een van my oggend-fiets-uitstappies was nou anderdag die formidabelle Montagu-pas. Daarbo aangekom het ek 'n vroeëre gedagte om die treinspoor (of seker tramspoor) as die gekose pad huistoe die lig laat sien. Vroeër was dit net 'n donker onseker gedagte. Dit was 'n toets-ding om te sien of dit moontlik is om wel treinspoorlangs met 'n fiets te ry (volgende week wil ons 'n kortpad sny van Vondeling deur Swartberge al langs die treinspoorpoort). Nie te ver nie, oor die eerste bruggie en voor die eerste tonnel, het ek besef dat dit nie so wyse gedagte was nie. Maar ek wou my toughness aan myselwers bewys en besluit om die vroeëre gedagte wat nou gebore is, groot te maak. Dit was 'n klipperige,stamperige en onseker besigheid. Langs die treinspoor was daar nou en dan 'n afwissellende 40 cm spasie met 30m afgronde wat jou onnodig uitnooi, waarlangs ek vir so 50 meter op 'n slag lekker sag kon ry. Die stryd tussen grafitasie, om bo-op die fiets te bly en 'n nie-uitmergelende balanspunt te behou het meer energie getap as wat my lyf wou gee. As ek reg onthou was daar vier tonnels waardeur hierdie treinspoorroete met die wow-uitsigte see se kant toe en ook terug bergtoe in die klowe op, geloop het. Behalwe vir die emakulere uitsig is daar die ultra-stereo klanke van die berg se asemhaal met wind en voëlgesange (en nog iets/e iewers tussen die fynbos) en dan verseker my hartklop wat diep-bas respekvol in 'n skoner natuurritme probeer om die lewe in my lyf te behou.

Waar ek kon ry het ek gery, maar meesal vir 7km moes ek stap met skoene wat gemaak is vir ry. Die uitsig, die oomblik en die belofte van die huis wat iewers ver onder 'n geblurde spikkel was, het wel die gesukkel gelawe met die hoop dat ek in tyd weer normaal sal kan loop of sit. Maar my lyf het interessant gereageer binne sommige van die tonnels.

Wanneer die lig agter en voor my toegevou word deur die donker tonnelstanke, het hoendervleis onseremonieel op my lyf uitgeslaan en was ek seker dat ek sulke flierte van adrenalien geruik het. Dan het ek maar staat gemaak op my voete en bene se eweredige tree oor die sleepers van die treinspoor. Ek het myself getroos dat dit darem nie die Hugenote-tonnel se oneindigheid is nie. Maar soms het my tree te stadig gevoel en wou die lig aan die anderkant van die tonnels nie betyds gasvryheid betoon nie. Dit was dan dat my hart se diep-bas vlak in my ore sulke groot houe geklop het en daar nie spasie was vir die vibrasie van ander geluide nie. Die veiligheidsinhamme van die tonnels het nie veilig gevoel nie en het ek myself gevang knipoog loer vir 'n langrige dun seilende gesis, 'n gespikkelde gedierte of 'n verdagte figuur met 'n kierie of blinkgevryfde skerpding. Ek weet in elkgeval nie hoe ek hulle sou sien nie. My kop en asem het my nie tyd gegee vir 'n loofliedjie soos kindertyd op die plaas as ek die Lister-enjin in die donker moes gaan afskakel nie.
Heelaas het daar gelukkig 'n flouerige lig eeu-stadig in die nagskadu van tonnel nader gesluip tot ek weer my eie voete kon sien trap-trap op "veiliger" plekke. Die berg se ander lewe het dan groter as 'n groot soeklig my oë en hele lyf verblind en nuwe waardering vir lig en Lig gegee.

Ten spyte van die verrassende "nuwe" klowe wat elke kilometer se stap-ry nog langer gemaak het, my eie stink sweterige menslyf en die tonnels se nagvreemde gevoel, het die berg my warm vasgehou asof ek deel is daarvan en my nie uitgespoeg aan die onderkant as 'n onwelkome vertrapper of uitdower van die Lig wat dit bied op dit my lewe nie. 

Sal ek weer hierdie gedagte daar bo-op Montagu-pas die lig laat sien? Jip verseker......

Die bekende eeue oue liedjie-gebed het nou effe nuwe woorde gekry:

al gaan ek deur donker tonnels, sal ek nie bang wees nie, want......

Aandag!!

Ek was nie in die weermag nie, net in die Kadette (nogals in die prestige drilpeletonnetjie). Wanneer die korporaal of generaal of een tussen-in geroep het: "Aaaandag!" dan gaan staan die hele spulletjie van ons kierts regop met hande langs die sye (of so iets, kan ook nie meer lekker onthou nie) en jy luister en is gereed vir aksie. Enige bevel wat kom word stiptelik en onmiddellik deur almal gelyktydig uitgevoer. Indien almal dit nie reg en saam doen nie, dan gooi daai rang-omie of rang-mater met die strepies of sterretjie (ek dink dit was strepies) 'n hewige tantrum (ek dink hulle doen van standerd 7 af  'n kursus in tantrums). As die tantrum klaar was het ons teen daardie tyd aangeneem ons moet een of ander fisiese aktiwiteit doen wat oor 'n langerige afstand spoedig afgehandel moes word. Ons kon nooit presies uitmaak watter soort taal die ou gebruik nie, maar ek dink vandag word so paar van daardie woorde in die nuwe HAT beskryf. Daarna word weer vir AANdag gevra en dan doen-oefen ons die hele opdrag weer van voor af totdat dit perfek genoeg gedoen word na die aandag-mater se smaak. Ons (die peleton of so iets) het al met die eerste keer gedink dit is perfek, maar hy het iets geskreeu van 'n ander skool wat altyd kwansys beter as ons was. Volgens hom het ons geklink en gelyk soos 'n flou poging vir 'n meksikaanse golf op die Boet Erasmus Stadion as die WP halftyd 45-0 teen OP voor is (dit was in 80's van die vorige eeu). Daai ander skool het blykbaar soos 'n geweerskoot geklink met alles wat hulle ingestamp het. Dit het gewoonlik ure en dae se AANdag en oefen geverg.

Met die tyd van tyd het ek geleer dat om AANdag van mense te kry, verskil van kontinent tot kontinent, land tot land, streek tot streek, van familie tot familie en van persoon tot persoon. Hiervoor het mens blote verbeelding nodig om die feite daarvan te staaf (ek het geen wetenskaplike navorsing om my persoonlike mening te verifieer nie, sorry). Party mense se aandag word gespanne tydens die SuperRugby-seisoen en ander staan op aandag as jy begin praat van geld en beleggings. Daar is selfs diegene wat op aandag sit as jy iemand begin bespreek waarby hulle interesse het. Om my eie AANdag te kry kan iemand bloot oor bome of renosters begin praat en my ore en lyf is geweerskoot op aandag.

Ek wonder die afgelope tyd oor die AANdag ding. In my eie beroep-konteks is dit interessant om weekliks te sien hoe gelowiges die moeite doen om na 'n erediens te kom en tenspyte van hulle moeite hulle aandag gefilter is deur tyd, musiekvoorkeure, predikergedrag -en vermoëns, tegnologiese smoothness, estetiese inkleding van die sit-ruimte en selfs ander erediensgangers se kleure, reuke, tale en voorkoms. Tussen al die veelvuldige elemente deur roep God na hulle aandag in 'n drang van Liefde. Dalk klink ek krities en selfs veroordelend, maar heelaas, ek roep soos die aandag-mater van die kadette saam met God met al my oratoriese, kreatiewe en kontemporêre beperkinge na die aandag van ons almal om vir 'n wyle uur in God se aandagspan mens te wees. Dis asof ons almal aandag-disleksies is om sonder ons eie verwagtinge en voorkeure aandagtig te hoor en luister hoe God uit sy ewige liefde ons nader trek binne die konteks van ons saam-wees. 

As ek so herfs-aandag probeer asemhaal is my wens dat ons mag oefen en oefen en oefen om nie noodwendig in perfeksie te marseer nie, maar met liefdevolle gebrokenheid voor die God van alle tye en drange te dans op die ritme van eeue oue ewige genade.

Mag ons ook soos Elia (1 Kon 19:12) ontdek hoe God na ons AANdag vra in die stilte van Sy teenwoordigheid wat groter is as ons eie verbruikersgekleurde behoefte