Lipvasbyt

Ons laai vir Nehan, ons middelkind (met geen verwysing na die middelkindsindroom waaraan ons as westerlinge so verknog is), gister by die George-lughawe af, oppad na die Biathle kampioenskappe in Sofia, Bulgarye. Hy's 'n skammele vars 12 jare in sy voetspore  hier op moederaarde en voor hy deurstap deur die inklok-stasie vee hy so nou en dan skelm trane weg voordat enigiemand dit vir te lank kan sien. Dit breek my pa- en manlike hart om hom so weerloos maar ook braaf te sien vasbyt aan sy onderlip. Ek het lankal myne begin byt en meermale gewens ek of Elise kon saamgaan om daar vir hom te wees. Ek weet ook dat Elise haar onderlip so te sê deurgebyt het, maar sy is meer ekstroverties van geaardheid en het haar hart se sorge lankal in haar oë se walle begin wys.


Ons weet hy weet dat dit is hoe dit nou is. Sy kop is reg en sterk geskroef op sy mondering, gebrei deur 'n innerlike Krag wat Godgegewe is en hyself nie nou-al deeglik besef waar sy Hulp vandaan kom nie. Hy's 'n jong mannetjie met min woorde maar met baie sterk planne van dit wat hy daar annerkant die waters wil doen en bereik en selfs ook hier op Afrika-bodem

My lipvasbyt is 'n mengelmoes van opgewonde-deurnis wat my losse t-hemp ongemerk styf om die boonste helfte van bo-lyf laat span (en dit het niks met my ekstra kilo's of breedte van ingebore skouers te doen nie). Meermale het ek al my stil en hoorbare gebede gebid vir hom en weet ook rustig dat hy in God se hande is. Maar my onderlip is dunnerig en my hart klop bokspring rond. Hy's die bloed van my bloed en die vlees van my vlees.


Volgens die sms-boodskappe is hulle veilig in Sofia en was die vlug "awesome" (sy woorde en ook betekenisvol aangesien hy erg bang is vir vlieg). Ons eie emosies begin nou skuif van vasgebyte lippe na styf geknypte duime dat alles wel sal wees met hierdie jonge aardling van ons. Hoe braaf en sterk ook al, kind bly hy kind.