Moeder aarde se lewende spruite

Soos ek met 'n vorige geleentheid gewoord het, hierdie 4e kwartaal is in 'n paar opsigte 'n opeisende ervaring (nie dat ek naiewelik dink ek of ons net verby-gangers is nie). Daars hierdie effe krakerige, klam, taai en natlyf gevoel (seker soos 'n padda wat te lank in die son gebak het) aan die emosie en intellek van hierdie deel van die jaar wat 'n nasmaak (ek weet nie of dit noodwendig 'n sjokolade nasmaak is nie) in mens se mensmond agterlaat. Ten spyte daarvan is daar spesiale ervarings wat ek kon deel met mens, dier en plant.

Ek sit nou ander dag alleen langs 'n rivier (onder 'n Kiggelaria Africana), rustig besig om te mediteer, dink, bid, stoei en verwonder. Die oomblik selwers was spesiaal, maar soos ek oefen om my aandagspanne in te zoom en bewus te word van God en alles wat sy teenwoordigheid met my deel, sien ek iets snaaks en vir my buitengewoon. Daar is vier rivierpaddas (ek noem hulle sommer so, ek het my nog nooit veel aan die grillerige dinge van die lewe gesteur nie en kan net 'n plat-anna identifiseer) wat my aandag vaspak. Eers hoor ek die een se roep wat dringend, so drievoet van my, harder word. Ek soek hom of haar tot ek hom of haar mooi kon sien en ook hoe sy of haar keel opswel of eerder opblaas met die gepratery en roepery. Twee ander sit op klippe, so spoegafstand, maar dit is asof hulle kontak wil maak. Hulle lywe is reguit na my gedraai en loer my stip. Natuurkenners sal seker lag en sê, maar natuurlik, hulle voel bedreig en is met hulle hele lywe gereed om na veiligheid te spring. Maar dit was anders. Die volgende padda (dalk 'n prins, hy het nie geantwoord toe ek praat nie en ek wou nie soen nie, want ek het 'n vrou en is seker van my voorkeure) loer eers na my, so oog-hoogte bo die water. Toe begin hy nader kom en spring so vier voet weg van my af uit op die kant van die rivier. Maar hy bly nie daar nie, hy wip-spring nog nader totdat ek amper aan hom kan vat en draai homself gemaklik en toe begin hy ook loer. Ek het nie veel klere aangehad nie, maar my winterlyf-lae maak nog voorsiening vir die somer wat nog nie deur die koelte gebreuk het nie. So, daar is niks vir hulle om na te loer nie, ek bedoel lyfgewys. So sit ons, ek en die rivierpaddas. Die een praat, seker maar die ekstrovert, die ander loer mik-mik na my. Ek verstaan niks wat die praat-padda uitblaasblaker nie, en kan ook nie die ander se liggaamstaal en kyke interpreteer nie (partykeer kry ek dit wel reg na 17 jaar getroude lewe met Elise, maar sukkel meeste van die tyd). Later antwoord 'n ander praat-padda verder op in die rivier die ekstrovert hier neffens my en begin hulle 'n oor en weer kele opblaas en rasper. Ek het heeltyd gewonder wat hulle nou kommunikeer. Dalk het hulle gekompiteer wie die hardste kon roep of dalk het hulle noodseine aangestuur van een of ander paddavlei wat gesneuwel het onder 'n ontwikkelingsprogram en hoe hulle nefies en niggies daar almal die laaste padda-asem geblaas het. Of dalk het hulle 'n duet-lof gebring. Of dalk het hulle sommer net geskinder oor die paddas wat gaan opsit het, of oor my oortollige lyflae en inligting uitgeruil oor watter oefenprogram die beste sou werk vir hierdie mens-spesimen toestand.

My verwondering vir hierdie oomblik het kort-kort geskuif na die padda op die kant hier by my, wat intussen nog nader tussen die gras gekruip (letterlik) het. Dis asof hy soos 'n troeteldier onbeskaamd kom aandag soek het.

Ek het gevoel hoe ons een word, ons wat saam asemhaal en Moederaarde se oppervlak bewoon. Ek het darem nie soos 'n padda gevoel nie, want ek kan nie onthou dat ek begin het om my keel te probeer opblaas en padda-praatjies maak nie. Dit was vir my iets "unreal" en spesiaal. Ek het begin verstaan dat ek heeltyd in groter Teenwoordigheid is en God se skepping en skepsels met 'n grootsheid moet en kan respekteer en geniet. Ek het nog altyd groot waardering en sensitiwiteit daarvoor. Maar ek het die weerloosheid van my en hulle plek ingeasem

Vir die eerste keer hoor ek hoe die Diederikke die nuwe seisoen inroep. Waar ek ookal in George kom, daar hoor ek hulle roep. Dit voel vir my heel intens en gesuper-highlight. Ek hoor die Piet-my-vrou se roepe meer gereeld en ook die vriendelike helder vloeiende pooodleeo-fluit van die Swartkopwielewaal.

Ek weet dat God se Woord (soos ons dit in die Bybel het) genoeg is en WoW is. Maar as Hy moederaarde en haar spruite gebruik om te praat, is dit groot en is Sy ander Woorde meer real en naby.