Die gekappery aan die bome (die lewe is kort)

Hier uit die bloute in 'n oomblik tussen twee besigwees momente neem ek onse kerk se maandblad. Iewers vang my oog die artikel van bome wat geval het en ek sien een van my proffies, my koshuisvader en pa van  studente-vriende is een van hierdie inheemse reuse wat geval het. Ek huil, diep en onbedaarlik hier iewers waar niemand kan sien of hoor nie. Ek gryp die telefoon en bel een van sy seuns en studente vriend en gesels 'n gesels wat lankal moes gesels gewees het. Toe ek klaar is en die rooi knoppie druk, is dit 'n diepe groet in my wat nie klaar is nie. Ek was weg met langverlof toe dit gebeur het en as ek hier was sou ek die groet-ritueel in Stellenbosch meegemaak het. Oom Danie, Dok (soos ons in koshuis hom genoem het), het spore in my getrap waarvan ek gehou het. Toe hy begin siek raak het ek vir Elise genoem dat dit een van die groet-rituele is wat ek verseker sal bywoon. Ek kon nie, ek was in Mosambiek en salig onbewus van alles. Sy siekte kom 'n lang tyd aan en ek het selfs gedroom van hom. Nou moet ek woorde gee aan die prentjies hier in my. Die paar oomblikke saam met sy kinders en vrou (die lewe is kort) het my indruk van hom altyd versterk. Ek knyp-knyp aan my trane wat ek gedog het nooit sou dampgee nie. Ek onthou die rooitapyt-tye van die Huiskomitee daar in sy pypgegeurde (het nooit uitgevind watter tabak hy rook nie) studeerkamer, die etiek-skema's in sy klas, die gerookte snoek en rooiwyn by hulle huis, sy lepel-le storie met tannie Elsa en sommer net sy mens-menswees saam met ons. Maar hierdie boom is gekap en die lewe is kort........