Ons en my Vuvu

Daar is 'n groter mag wat oorgeneem het toe die kinders Maandagaand hier by die voordeur inwals. Dit is 'n mengelmoes van energie, kontaksport, liefde, Australiese krieketspansportgees, passie en het ek al gese liefde. Behalwe vir my tuisgemaakte Afrika kameelperdbroek (ek is mal daaroor en dankbaar vir my vrou) waarvoor die kinders skaam gelag toe ons hulle by die bus gaan oplaai het (Emme kon omtrent nie uitklim van die lag en skaamte nie), het hulle met die intrap my Vuvu oorgeneem. Of so dink hulle. Ek maak nog steeds of ek die diknek is en het redelik onmiddellik met groot ontsteltenis die grondreels vir die gebruik van (my) Vuvu vasgemaak. My ontsteltenis was in die eerste plek om te sien en hoor hoe gemaklik hulle die Vuvu blaas. In die tweede plek was ek ook ontsteld oor die selfvertroue waarmee hulle (my) blaas-selebrasie gebruik sonder om te bloos. Ek dink wel dit is dalk net Emme wat 'n effe blos optel, want Nehan en Henu se blaas-asem prosesseer baie gemakliker as hare deur  (my) Vuvu se gat (uitgespreek as gaat). Ek vermoed dis is omdat sy dalk meer van die grootmensword in en deur haar lyf gevoel en van die kinderlikwees daarmee saam begin verloor het (ook iets waaroor ek ontsteld kan word, maar ek gaan nie nou al nie).
Ek het gedog dat my gevleuelde klanke uit (my) Vuvu maak die buurt wakker uit hulle ingedagtegeit. Soos ek se, ek het gedog. Toe Henu, die kleinste van die spul blasers, die klanke laat uitselebreer, was dit suiwerder en harder as gevleueld. Dit was een van die redes vir my spoedige grondreels. Nog 'n rede was/is dat die trilling en rilling wat via my ore (miskien ook deur al die porieuse openinge van my vel) deur my lyf gestroom het toe die kleinman blaas, het my laat vrees dat daar meer as net die buurt wakker gaan word. Sien die ou kerkhof rus lankal agter een van ons grensmure en daar is so paar grafstene wat hoeka te skuins na my sinne is. Nie dat ek glo in die tipe van goeters nie, maar met hierdie klanke weet mens nooit. Daarom het ek liewer veilig gespeel en met 'n reguit rug en stywe nek die reels vasgemaak en pas dit beter toe as die sokkerskeidsregter die sokkerreels.
In kort het hulle net gebruiksreg van (my) Vuvu, maar hoe kan mens die selebrasie uit die oomblik uithaal en die nie toelaat dat hierdie blaas-selebrasie-tool 'n goeie deurgang word vir ons emosies nie.
Ek dink........ons almal het dit nodig.....